Aangezien ik een vzw heb in Kenia, pendel ik vaak van Europa naar Afrika en terug.
Ik heb het niet moeilijk met de overgang van België naar Kenia maar wel andersom.
Hoe heerlijk is het om het Afrikaanse continent te bezoeken en ondergedompeld te worden in de wereld van imperfectie.
De vrouwen op het platteland zijn puur natuur, er is geen concurrentiestrijd om schoonheid, er is geen prestatiedrang, geen perfectionisme en geen angst om te falen.
Ieder leeft er in zijn eigen tempo en neemt de dag zoals die komt.
Het tijdstip waarop je op je werk arriveert, wordt in sterke mate bepaald door het tijdstip waarop de matatu je komt oppikken en dat tijdstip wordt dan weer bepaald door de staat van het wegdek, de weersomstandigheden en of er wel dan geen benzine te verkrijgen is.
Het afrikaanse leven is er één van overgave en acceptatie.

Hoe anders gaat het er hier in het Westen aan toe. We rennen, rennen, rennen. Zowel ons lichaam als onze geest komt zelden tot stilstand. Meer en meer mensen krijgen te maken met slaapstoornissen want zelfs dan komen ze niet meer tot rust.
Burn-out, depressie en overspanning zijn de grootste oorzaken van arbeidsongeschiktheid.
We worden slachtoffer van onze prestatiedrang en ons perfectionisme. Zowel lichaam als geest zijn overwerkt en uitgeput.
Toch blijven we doorgaan, rennen nog harder, doen nog beter ons best om de signalen van ons lichaam te negeren. Onze gelaatsuitdrukking wordt steeds grimmiger, het lichaam verkrampt en we vervreemden van onszelf.
Maar waarom?

Elke dag opnieuw vraag ik mijn cliënten waarom ze zo in overdrive gaan. Ze geven me allerlei drogredenen zoals: over twee jaar stop ik ermee, dan heb ik geld genoeg of iedereen heeft het toch druk of als ik op pensioen ga, neem ik tijd voor mezelf…
Eigenlijk kan niemand een zinvol antwoord geven.
Diep in zijn hart, weet iedereen dat er geen zinvol antwoord bestaat op de vraag waarom we ons leven zo verzuren.
Geld kan immers nooit een reden zijn om jezelf kapot te maken, status ook niet.
Niets is belangrijk genoeg om er ziek voor te worden.

En toch zijn er maar weinig mensen die bereid zijn om dit systeem te doorbreken. Als je hen vraagt waarom niet, is hun antwoord meestal dat ze niet zouden weten hoe ze het moeten doorbreken. Angst speelt ook een belangrijke rol.
Het is niet gemakkelijk om je leven te reorganiseren. Dat vraagt enorm veel moed en heeft vooral te maken met de angst om los te laten, de angst om minder geld te hebben en status te verliezen.